REFLECTIONS

Saturday, May 11, 2024

Need for a compromise between AI and NI

The history of technological development is riddled with instances of unforeseen negative consequences. It's imperative that we learn from past mistakes and approach each phase of advancement and development with caution. There is a growing concern among some people about the potential threat of Artificial Intelligence (AI) to Natural Intelligence (NI). This indeed is a significant topic of discussion in the modern era. It's crucial to strike a balance between the development of AI and the nurturing of our own innate human abilities.

AI undoubtedly offers numerous benefits and has the potential to revolutionize various aspects of our lives, from healthcare to transportation to education. However, it's essential to proceed with caution and ensure that the development of AI is guided by ethical principles and a deep understanding of its potential impacts. One key consideration is the preservation and enhancement of NI.

While AI can perform tasks with remarkable efficiency and accuracy, it lacks the creativity, empathy, and intuition that are integral to human intelligence. Therefore, investing in the development and cultivation of NI remains crucial. It's imperative that we learn from past mistakes and approach the advancement of AI with a thoughtful and responsible mind set. This includes addressing concerns such as job displacement, privacy infringement, and the potential for AI to aggravate existing societal inequalities. Some considerations on managing future AI development preserving and enhancing NI.

1. Ethical Guidelines and Regulation: Establishing clear ethical guidelines and regulatory frameworks is crucial to ensure that AI development prioritizes human well-being and aligns with societal values. This can involve setting standards for transparency, accountability, fairness, and privacy in AI systems.

2. Responsible AI Design: AI systems should be designed with a focus on augmenting human capabilities rather than replacing them entirely. This involves incorporating principles of human-centered design, ensuring that AI complements and enhances the strengths of NI rather than undermining them.

3. Investment in Education and Training: Fostering NI requires ongoing investment in education and training programs that cultivate critical thinking, creativity, empathy, and other essential human skills. This can help individuals adapt to the changing landscape of work and technology and remain resilient in the face of AI advancements.

4. Collaboration between AI and NI: Promoting collaboration between AI and NI can lead to more effective and beneficial outcomes lead to more effective and beneficial outcomes. This involves integrating AI technologies into educational and professional settings to support learning, problem-solving, and decision-making while preserving the unique contributions of NI.

5. Anticipating and Addressing Risks: Proactively identifying and addressing potential risks associated with AI development is essential. This includes concerns such as job displacement, bias and discrimination, security vulnerabilities, and the ethical implications of AI-powered decision-making.

6. Public Engagement and Dialogue: Encouraging public engagement and dialogue on the ethical, social, and cultural implications of AI can foster awareness, understanding, and accountability. This can involve creating platforms for open discussion, soliciting feedback from diverse stakeholders, and involving the public in decision-making processes related to AI development.

7. Managing the Pace of AI: In terms of managing the pace of AI development, it's essential to prioritize human well-being and ensure that AI serves as a tool for augmenting human capabilities rather than replacing them entirely. This may involve implementing regulations and guidelines to govern the ethical use of AI and promote transparency and accountability in its deployment.The history of technological development is riddled with instances of unforeseen negative consequences. It's imperative that we learn from past mistakes and approach each phase of advancement and development with caution. There is a growing concern among some people about the potential threat of Artificial Intelligence (AI) to Natural Intelligence (NI). This indeed is a significant topic of discussion in the modern era. It's crucial to strike a balance between the development of AI and the nurturing of our own innate human abilities.

One key consideration is the preservation and enhancement of NI. While AI can perform tasks with remarkable efficiency and accuracy, it lacks the creativity, empathy, and intuition that are integral to human intelligence. Therefore, investing in the development and cultivation of NI remains crucial. It's imperative that we learn from past mistakes and approach the advancement of AI with a thoughtful and responsible mind set. This includes addressing concerns such as job displacement, privacy infringement, and the potential for AI to aggravate existing societal inequalities.

By implementing these strategies and approaches, we can manage the future development of AI in a way that maximizes its benefit while mitigating its potential risks to Natural Intelligence. It requires a concerted effort from the policy makers, technologist, educators and society as a whole to ensure that AI serves as a force for positive change and advancement.

Tuesday, April 19, 2016

Chanda Kochhar's Letter To Her Daughter

ICICI Bank CEO and MD Chanda Kocchar is an inspiration to women everywhere. Despite having a top position in the corporate world, at home she is a doting mother, which has made her daughter question how she balances work and life.

bcgperspectives.com
In her heartfelt letter to her daughter, Kocchar shares her experiences in life, as well as how she learnt from the discipline that her parents raised her with. She stresses on how family always comes first and how pressure from work must never pull us down.
The letter is from the book 'Legacy: Letters from eminent parents to their daughters' compiled by Sudha Menon.
Dear Aarti,
It makes me feel so proud today to see you standing in front of me as a confident young woman right on the threshold of an exciting journey through life. I am looking forward to seeing you grow and flourish in the years ahead.
This moment has also brought back memories of my own journey, and the life lessons I learnt along the way. When I think of those times, I realize that most of these lessons were actually learnt in my childhood, mostly through examples set by my parents. The values that they instilled in my formative years gave me the foundation on which I try to live my life even today.

impnotice.blogspot.com
Our parents treated all three of us - two sisters and a brother - equally. When it came to education, or our future plans, there was no discrimination between us based on our gender. Your grandparents always had the same message for the three of us - that it was important to focus on what gave us satisfaction and to work towards it with utmost dedication. That early initiation enabled us to develop into confident individuals capable of taking decisions independently. This also helped me when I started out on my own journey of self- discovery.
I was only a young girl of 13 when my father passed away from a sudden heart attack, leaving us unprepared to take on life without him. We had been protected from life's challenges so far. But without warning, all that changed overnight. And my mother, who had been a homemaker till then, faced the responsibility of raising three children all on her own. It was then that we realized how strong she was and how determined to do her duty in the best possible manner. Slowly, she discovered a flair for designing and textiles, found herself a job with a small firm, and quickly made herself indispensable to them. It must have been challenging for her to shoulder the responsibility of bringing up her family single- handed, but she never let us feel like it was a task for her. She worked hard till she saw all of us through college and we became independent. I never knew that my mother had such a wealth of self-assurance and belief within her.

weddingsutra.com
As a parent with a full time job, one must not let work affect the way you relate to your family. Remember the time you were studying in the US and the announcement of my becoming MD and CEO of ICICI was splashed across all newspapers? I remember the mail you wrote to me a couple of days later. 'You never made us realize that you had such a demanding, successful and stressful career. At home, you were just our mother,' you wrote in your email. Live your life in the same way, my darling.
I also learnt from my mother that it is very important to have the ability to handle difficult situations and keep moving forward in life, no matter what. Even today I can remember the equanimity and calmness with which she handled the crisis on hand when my father passed away. You have to handle the challenges and emerge stronger from them, rather than allow them to bog you down. I remember how, in late 2008, we were faced with a situation where ICICI Bank's survival was in jeopardy in the face of a global economic meltdown. The situation was being analysed with a hawk's eye by major media platforms and debated widely in the public space… I got down to work, systematically communicating with all stakeholders - from the smallest depositor to the sophisticated investors, and from regulators to the government - the bank was sound and its exposure to these institutions involved a small portion of its assets.
I understood their concern because so many of them feared that their hard earned savings in our bank could be at risk. I also advised staff across the bank's various branches to lend a sympathetic ear to those depositors who turned up to withdraw their money, telling them to also offer the depositors a seat and a glass of water while they waited. And though, depositors were welcome to withdraw their money if they wanted to, our staff also took care to explain to them that it would not help them to take their money away, because there was no real crisis situation.

rediff.com
It was during this period that I took a couple of hours off one day to attend your brother's squash tournament. I did not know it then, but my very presence at the tournament went a long way in reinstalling customer confidence in the bank. A few mothers at the tournament came and asked me if I was Chanda Kochhar from ICICI Bank and when I replied in the affirmative they said that if I could still find time to attend a tournament in the midst of a crisis, it meant that the bank was in safe hands and they need not worry about their money!
It was also from my mother that I learnt the importance of adapting to circumstances and not being afraid of the unknown. While working hard for my career, I looked after my family, and have been there for my mother and in-laws when they needed me around. They reciprocated in kind with their unconditional love and support for my career. Remember that relationships are important and have to be nurtured and cherished. Also keep in mind that a relationship is a two way street, so be ready to give a relationship just as you would expect the other person to be giving to you.

daily.bhaskar.com
My career would not have progressed the way it did were it not for your father who never once complained about the time I spent away from home. Your father and I nurtured our relationship despite the fact that we were both busy with our own careers, and I am confident you will do the same with your partner, when the time comes. If you had complained and whined about my extended absence from home, I would never have had the heart to make a career for myself. I am blessed with a great and supportive family and I really hope you too will be as fortunate when you set out on your own!
I remember the day your board exams were about to commence. I had taken leave from work so that I could take you to the examination hall myself. When you realized I was coming, you told me how you were used to going for your exams alone for so many years. It hurt me to hear you say that, but I also think in some ways, having a working mother made you much more independent from a very young age itself. You not only became independent, but also stepped into the nurturer's role for your younger brother and never let him miss my presence. I learnt to have trust and faith in you and you have now grown into a wonderful, independent woman. I now use the same principle at work to make our growing population of younger talent take on larger responsibilities.

weddingsutra.com

I believe in fate but I also believe that hard work and diligence plays a very important role in our lives. In a larger sense, we all write our own destiny. Take destiny in your own hands, dream of what you want to achieve, and write it in your own way. As you go ahead in life, I want you to climb the path to success one step at a time. Aim for the sky, but move slowly, enjoying every step along the way. It is all those little steps that make the journey complete.
As you go forward, you will sometimes have to take difficult decisions, decisions that others might scorn at. But you must have the courage to stand up for what you believe in. Make sure you have that conviction to do what you know is right, and once you have it, don't let skeptics distract you from your path.

Economic Times

Aarti, there is no limit to what a determined mind can achieve, but in achieving your goal, don't compromise on the values of fair play and honesty. Don't cut corners or compromise to achieve your dreams. Remember to be sensitive to the feelings of people around you. And remember, if you don't allow stress to overtake you, it will never become an issue in your life.
Remember that good times and bad times will be part of your life equally, and you have to learn to handle both with equanimity. Make the most of life's opportunities and learn from every opportunity, and challenge that life brings along.

Lovingly yours, Mumma

Sunday, March 8, 2015

How I Saved My Marriage

How I Saved My Marriage

By: Richard Paul Evans

· February 09, 2015

Richard Paul Evans is the #1 New York Times and USA Today bestselling author of The Christmas Box and the Michael Vey series. He is also the author of the New York Times bestselling The Walk series, the story of a man who, upon losing his wife, home and business, decides to walk across America

image:
http://www.richardpaulevans.com/wp-content/uploads/2015/02/savemarriageblog.jpg

My oldest daughter, Jenna, recently said to me, “My greatest fear as a child was that you and mom would get divorced. Then, when I was twelve, I decided that you fought so much that maybe it would be better if you did.” Then she added with a smile. “I’m glad you guys figured things out.”

For years my wife Keri and I struggled. Looking back, I’m not exactly sure what initially drew us together, but our personalities didn’t quite match up. And the longer we were married the more extreme the differences seemed. Encountering “fame and fortune” didn’t make our marriage any easier. In fact, it exacerbated our problems. The tension between us got so bad that going out on book tour became a relief, though it seems we always paid for it on re-entry. Our fighting became so constant that it was difficult to even imagine a peaceful relationship. We became perpetually defensive, building emotional fortresses around our hearts. We were on the edge of divorce and more than once we discussed it.

I was on book tour when things came to a head. We had just had another big fight on the phone and Keri had hung up on me. I was alone and lonely, frustrated and angry. I had reached my limit. That’s when I turned to God. Or turned on God. I don’t know if you could call it prayer–maybe shouting at God isn’t prayer, maybe it is–but whatever I was engaged in I’ll never forget it. I was standing in the shower of the Buckhead, Atlanta Ritz-Carlton yelling at God that marriage was wrong and I couldn’t do it anymore. As much as I hated the idea of divorce, the pain of being together was just too much. I was also confused. I couldn’t figure out why marriage with Keri was so hard. Deep down I knew that Keri was a good person. And I was a good person. So why couldn’t we get along? Why had I married someone so different than me? Why wouldn’t she change?

Finally, hoarse and broken, I sat down in the shower and began to cry. In the depths of my despair powerful inspiration came to me. You can’t change her, Rick. You can only change yourself. At that moment I began to pray. If I can’t change her, God, then change me. I prayed late into the night. I prayed the next day on the flight home. I prayed as I walked in the door to a cold wife who barely even acknowledged me. That night, as we lay in our bed, inches from each other yet miles apart, the inspiration came. I knew what I had to do.

The next morning I rolled over in bed next to Keri and asked, “How can I make your day better?”

Keri looked at me angrily. “What?”

“How can I make your day better?”

“You can’t,” she said. “Why are you asking that?”

“Because I mean it,” I said. “I just want to know what I can do to make your day better.”

She looked at me cynically. “You want to do something? Go clean the kitchen.”

She likely expected me to get mad. Instead I just nodded. “Okay.” I got up and cleaned the kitchen.

The next day I asked the same thing. “What can I do to make your day better?”

Her eyes narrowed. “Clean the garage.”

I took a deep breath. I already had a busy day and I knew she had made the request in spite. I was tempted to blow up at her. Instead I said, “Okay.” I got up and for the next two hours cleaned the garage. Keri wasn’t sure what to think.

The next morning came. “What can I do to make your day better?”

“Nothing!” she said. “You can’t do anything. Please stop saying that.”

“I’m sorry,” I said. “But I can’t. I made a commitment to myself. What can I do to make your day better?”

“Why are you doing this?”

“Because I care about you,” I said. “And our marriage.”

The next morning I asked again. And the next. And the next. Then, during the second week, a miracle occurred. As I asked the question Keri’s eyes welled up with tears. Then she broke down crying. When she could speak she said, “Please stop asking me that. You’re not the problem. I am. I’m hard to live with. I don’t know why you stay with me.”

I gently lifted her chin until she was looking in my eyes. “It’s because I love you,” I said. “What can I do to make your day better?”

“I should be asking you that.”

“You should,” I said. “But not now. Right now, I need to be the change. You need to know how much you mean to me.”

She put her head against my chest. “I’m sorry I’ve been so mean.”

“I love you,” I said.

“I love you,” she replied.

“What can I do to make your day better?”

She looked at me sweetly. “Can we maybe just spend some time together?”

I smiled. “I’d like that.”

I continued asking for more than a month. And things did change. The fighting stopped. Then Keri began asking, “What do you need from me? How can I be a better wife?”

The walls between us fell. We began having meaningful discussions on what we wanted from life and how we could make each other happier. No, we didn’t solve all our problems. I can’t even say that we never fought again. But the nature of our fights changed. Not only were they becoming more and more rare, they lacked the energy they’d once had. We’d deprived them of oxygen. We just didn’t have it in us to hurt each other anymore.

Keri and I have now been married for more than thirty years. I not only love my wife, I like her. I like being with her. I crave her. I need her. Many of our differences have become strengths and the others don’t really matter. We’ve learned how to take care of each other and, more importantly, we’ve gained the desire to do so.

Marriage is hard. But so is parenthood and keeping fit and writing books and everything else important and worthwhile in my life. To have a partner in life is a remarkable gift. I’ve also learned that the institution of marriage can help heal us of our most unlovable parts. And we all have unlovable parts.

Through time I’ve learned that our experience was an illustration of a much larger lesson about marriage. The question everyone in a committed relationship should ask their significant other is, “What can I do to make your life better?” That is love. Romance novels (and I’ve written a few) are all about desire and happily-ever-after, but happily-ever-after doesn’t come from desire–at least not the kind portrayed in most pulp romances. Real love is not to desire a person, but to truly desire their happiness–sometimes, even, at the expense of our own happiness. Real love is not to make another person a carbon copy of one’s self. It is to expand our own capabilities of tolerance and caring, to actively seek another’s well being. All else is simply a charade of self-interest.

I’m not saying that what happened to Keri and me will work for everyone. I’m not even claiming that all marriages should be saved. But for me, I am incredibly grateful for the inspiration that came to me that day so long ago. I’m grateful that my family is still intact and that I still have my wife, my best friend, in bed next to me when I wake in the morning. And I’m grateful that even now, decades later, every now and then, one of us will still roll over and say, “What can I do to make your day better.” Being on either side of that question is something worth waking up for.

Read more at http://www.richardpaulevans.com/saved-marriage

Please SHARE, because someone in your network could benefit from this blog.

Tuesday, April 15, 2014

വാഴ്ത്തപെട്ട എവുപ്രാസ്യാമ്മ.

കേരളസഭ കത്തോലിക്കാസഭയ്‌ക്ക്‌ നല്‌കുന്ന, വാഴ്‌ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ഗണത്തിലേക്ക്‌ ഉയര്‍ത്തപ്പെടുന്ന, അഞ്ചാമത്തെ വ്യക്തിയാണ്‌ വാഴ്‌്‌ത്തപ്പെട്ട എവുപ്രാസ്യാമ്മ. കേരളത്തിന്റ ഓരോ മക്കിലും മൂലയിലുമളളവര്‍ക്ക്‌ പരിചിതയല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും തൃശ്ശൂര്‍ അതിരൂപതയിലെ ഒല്ലുര്‍ നാട്ടിലേയും പരിസരങ്ങളിലേയും ഓരോ വ്യക്തിയ്‌ക്കും സുപരിചിതയായിരുന്നു 'ചേര്‍പ്പുക്കാരന്റെ പൂണ്യപ്പെട്ട കന്യാസ്‌ത്രി, പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന അമ്മ, ചലിക്കുന്ന സക്രാരി' എന്നൊക്കെയുളള അപരനാമങ്ങളില്‍ അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന വാ. എവുപ്രാസ്യാമ്മ. അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളില്‍ അമ്മ ഇന്നും ജീവിക്കുന്നു.
1877 ഒക്ടോബര്‍ 17 ന്‌ കാട്ടൂര്‍ എന്ന ഗ്രാമത്തില്‍ എലുവത്തിങ്കല്‍ തറവാട്ടില്‍ അന്തോണിയ്‌ക്കും കുഞ്ഞേത്തിയ്‌ക്കും ആറ്റുനോറ്റ്‌ കാത്തിരുന്ന കടിഞ്ഞുല്‍ സന്താനത്തിന്‌ ജന്മം നല്‍കാന്‍ സാധിച്ചു, അതും കൊന്തമാതാവിന്റെ തിരുന്നാള്‍ ദിവസം. സമ്പന്നമായ കുടുംബമായിരുന്നതുകൊണ്ട്‌ അവരുടെ പൊന്നുംകുടമായ റോസയെ ആര്‍ഭാടതയില്‍ വളര്‍ത്തി. തന്റെ അന്തസ്സും, വിലയും നിലയും കാത്തുസംരക്ഷിക്കാന്‍ എന്തും ചെയ്യുവാന്‍ പിതാവ്‌ അന്തോണി മടിച്ചില്ല. എല്ലാം നിറകണ്ണുകളോടെ നോക്കിനില്‍ക്കാനെ അമ്മ കുഞ്ഞേത്തിക്കായുളളു. അമ്മയുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനാനിര്‍ഭരമായ കണ്ണുകളില്‍ നിന്ന്‌ അവള്‍ എല്ലാം മനസ്സിലാക്കി. അമ്മയുടെ മടിയിലിരുന്ന്‌ ഒത്തിരി പഠിച്ചു. ദൈവത്തെക്കുറിച്ചും, യേശുനാഥനെക്കുറിച്ചും, അവിടുത്തെ പരിശുദ്ധ അമ്മയെകുറിച്ചും. അങ്ങനെ ദൈവസ്‌നേഹത്തില്‍ അവള്‍ വളരുകയും ആ ദൈവത്തിന്‌ സ്വയം സമര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്‌തു.
കുടുംബപാരമ്പര്യമനുസരിച്ച്‌ റോസയെ കെട്ടിച്ചയ്‌ക്കുവാന്‍ വീട്ടുകാര്‍ തീരുമാനിച്ചു. ഒരു കന്യാസ്‌ത്രിയാകണം എന്ന തന്റെ ആഗ്രഹം അല്‌പം വിറയെലോടെയാണെങ്കിലും തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ അവള്‍ അറിയിച്ചു. മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക്‌ അത്‌ സമ്മതമല്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും ദൈവഭയമുളളവരായിരുന്നതിനാല്‍ റോസയ്‌ക്ക്‌ പകരം അവളുടെ അനുജത്തി വലുതാകുമ്പോള്‍ മഠത്തില്‍ അയ്‌ക്കാമെന്ന്‌ നിശ്ചയിച്ചു. എന്നാല്‍ അനുജത്തി ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും അനന്തതയിലേക്ക്‌ യാത്രയായി. അങ്ങനെ റോസയുടെ കന്യാമഠത്തിലേക്കുളള വഴി തുറന്നുകിട്ടി.
1888 ഒക്ടോബര്‍ 24ന്‌ മാതാപിതാക്കളുടെ ആശീര്‍വാദത്തോടെ കുനമ്മാവ്‌ ബോര്‍ഡിംഗിലേക്ക്‌ റോസ യാത്രയായി. ബാല്യം മുതലെ അനാരോഗ്യം അവളുടെ കൂടെപ്പിറപ്പായിരുന്നു. ബോര്‍ഡിംഗ്‌ ജീവിതം അവളുടെ ശരീരത്തെ കൂടുതല്‍ ബലഹീനമാക്കി. എങ്കിലും അതൊന്നും റോസയെ തളര്‍ത്തിയില്ല. കാരണം അവളുടെ ലക്ഷ്യം യേശുവായിരുന്നു. നീണ്ട ഒമ്പത്‌ വര്‍ഷം ആ ബോര്‍ഡിംഗില്‍ അവള്‍ പ്രത്യാശയോടെ കാത്തിരുന്നു. 1896 ല്‍ തൃശ്ശൂര്‍ വികാരിയാത്ത്‌ സ്ഥാപിതമായപ്പോള്‍, അവിടെ ഒരു കന്യാമഠസ്ഥാപിക്കാന്‍ മേനാച്ചേരി ബഹു. യോഹന്നാന്‍ മെത്രാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. തമസിയ്‌ക്കാതെ അമ്പഴക്കാട്ട്‌ ഒരു കന്യകാമഠം സ്ഥാപിച്ച്‌ ആ വികാരിയാത്തില്‍പ്പെട്ട കന്യാസ്‌ത്രീകളെ അങ്ങോട്ട്‌ കൊണ്ടുവന്നു. 1897- മെയ്‌ 9 അമ്പഴക്കാട്ടുവെച്ച്‌ ശിരോവസ്‌ത്രം സ്ഥീകരിച്ചതോടെ റോസ കര്‍മ്മലസഭയിലെ സി. എവുപ്രാസ്യായായി.
രോഗങ്ങളും ക്ലേശങ്ങളും ഒന്നിനൊന്ന്‌ കൂടിവന്നു. 1900 മെയ്‌ 24ന്‌ ഒല്ലൂര്‍ മഠം സ്ഥാപിച്ചപ്പോള്‍ സി. എവുപ്രാസ്യ ഒല്ലൂര്‍ മഠാംഗമായി. താമസിയാതെതന്നെ നവസന്യാസ പരിശീലന ചുമതല അധികാരികള്‍ ആ മാതൃകാ സന്യാസിനിയെ എല്‌പിച്ചു. നീണ്ട 13 വര്‍ഷത്തോളും ഈ ജോലി ഏറ്റവും സ്‌തുത്യര്‍ഹമാംവിധം എവുപ്രാസ്യാമ്മ നിര്‍വ്വഹിച്ചു. തുടര്‍ന്ന്‌ മഠാധിപയായി. തന്നെ ഏല്‌പിച്ച ജോലികള്‍ നൂറുശതമാനം ആത്മാര്‍ത്ഥതയോടെ നിര്‍വ്വഹിച്ചു. ഒരു അമ്മയുടെ സ്‌നേഹം കൊടുത്ത്‌ കൊച്ചുസഹോദരിമാരെ പരിശീലിപ്പിച്ചു. താന്‍ ജീവിച്ചത്‌ മാത്രം ശീലിക്കുവാന്‍ അവരെ പഠിപ്പിച്ചു. ദൈവസ്‌നേഹത്തിലും പരസ്‌നേഹത്തിലും പ്രാര്‍ത്ഥനാചൈതന്യത്തിലും വളരാന്‍ അവരെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിലൂടെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. തന്നേക്കാളുപരിയായി തന്റെ സഹോദരങ്ങളെ സ്‌നേഹിച്ച ആ അമ്മ, വേദനയനുഭവിക്കുന്നവര്‍ക്കുവേണ്‌ടി രാവും പകലും ഊണും ഉറക്കവുമുപേക്ഷിച്ച്‌ ദിവ്യനാഥന്റെയടുക്കല്‍ തപസ്സിരുന്നു. അവരുടെ വേദന സ്വന്തം ഹൃദയത്തില്‍ ഏറ്റെടുത്ത്‌ തിരുസന്നിധിയിലര്‍പ്പിച്ചു. നല്ലവനായ ദൈവം അതിന്‌ നൂറുമേനി ഫലവും നല്‌കി.
എന്റെ ദൈവവിളി സ്‌നേഹമാണ്‌ എന്ന്‌ കൊച്ചുത്രേസ്യ പറഞ്ഞതുപോലെ, എന്റെ ദൈവവിളി സഹനമാണ്‌ എന്ന്‌ എവുപ്രാസിയാമ്മ സ്വന്തം ജീവിതത്തിലൂടെ കാണിച്ചുതന്നു. നീ എന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്നുവോ എന്ന്‌ വി. പത്രോസിനോടുളള യേശുവിന്റെ ചോദ്യത്തിന്റെ ശരിയായ ധ്വനി, നീ എനിക്കുവേണ്ടി ത്യാഗം ഏറ്റെടുക്കുവാന്‍ സന്നദ്ധനാണോ എന്നാണ്‌. അത്‌ അതിന്റെ പൂര്‍ണ്ണതയില്‍ മനസ്സിലാക്കിയ അമ്മ, സഹനങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളും സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത്‌ യേശുവിന്റെ മുമ്പില്‍ സമര്‍പ്പിച്ചു.
ദൈവതിരുമനസ്സിനോടുളള വിധേയത്വം അധികാരികളെ അനുസരിക്കുന്നതിലും നിയമങ്ങള്‍ കൃത്യമായി അനുഷ്‌ഠിക്കുന്നതിലും അമ്മ പ്രകടമാക്കി. ദാരിദ്ര്യാരൂപിയോടുളള അമ്മയുടെ സ്‌നേഹം എളിമയുടെയും വിനയത്തിന്റെയും പ്രവര്‍ത്തകളില്‍ മുറ്റിനിന്നു. എളിമപ്പെടാനും കുറ്റപ്പെടുത്തപ്പെടാനും വളരെയധികം ആഗ്രഹിച്ചു. വ്രത-ത്രയങ്ങളിലൂടെ യേശുനാഥന്‌ സമ്പൂര്‍ണ്ണ സമര്‍പ്പണം ചെയ്‌തവളാണ്‌ ഈ സമര്‍പ്പിത. സമൃദ്ധമായ സ്‌നേഹത്തില്‍നിന്ന്‌ വരുന്ന വലിയ സമ്പത്താണ്‌ ബ്രഹ്മചര്യമെന്ന്‌ എവുപ്രാസ്യാമ്മ കണ്‌ടു. ഞാന്‍ എന്തായിരിക്കുന്നുവോ അത്‌ ദൈവകൃപയാലാണ്‌. തനിക്ക്‌ കിട്ടിയിരിക്കുന്നതെല്ലാം ദാനമാണ്‌. ദൈവം മാത്രംമതിയെന്ന ചിന്തയോടെ എവുപ്രാസ്യാമ്മ ജീവിച്ചു. ഈശോയാകുന്ന മരത്തില്‍ പടര്‍ന്നു കിടന്ന വളളിയായിരുന്നു എവുപ്രാസ്യാ. ഓരോ വ്യക്തിക്കും തന്റെ ജീവിതമാകുന്ന ചിത്രം നന്നാക്കണമെങ്കില്‍ അതിന്റെ ദാതാവിനെ അറിയണം, കാണണം, അനുഭവിക്കണം, സ്വന്തമാക്കണം. ദൈവത്തെ സ്‌നേഹിക്കാത്ത ഒരു വ്യക്തിക്കും തന്റെ ജീവിത ചിത്രം ഭംഗിയായി വരയ്‌ക്കുവാന്‍ സാധിക്കില്ല. നാലു ചുവരുകള്‍ക്കകത്തിരുന്ന്‌ നിശബ്ദമായ സ്‌നേഹ സേവന ത്യാഗത്തിലൂടെ എവുപ്രാസ്യയാമ്മ തന്റെ ജീവിതം ഏറ്റവും മികവുറ്റതാക്കി. ദൈവപിതാവിന്റെ കരതണലില്‍ വിരിഞ്ഞ്‌, ദൈവീക സൗരഭ്യത്തെ ചുറ്റും പരത്തി, ദൈവീക മഹിമക്കായി എടുത്തുവെയ്‌ക്കപ്പെട്ട ജീവിതം.
തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ നിമിഷവും കയ്‌പ്പുനിറഞ്ഞതെങ്കിലും ആ ഭക്ഷണത്തെ അവള്‍ രുചിച്ചിറക്കി. മണിക്കുറുകള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ മുഴുകി ''പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന അമ്മ''യുടെ അടുത്ത്‌ ജനങ്ങള്‍ ഓടിക്കുടി. അങ്ങനെ മലയില്‍ ഉയിര്‍ത്തപ്പെട്ട പട്ടണംപോലെ, പീഠത്തിന്‍മേല്‍ ഉയര്‍ത്തിയ ദീപംപോലെ, സകലര്‍ക്കും പ്രകാശം ചൊരിഞ്ഞ്‌, അവള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ പ്രേക്ഷിതയായി. കൂദാശകളില്‍ ഭക്തിപൂര്‍വ്വം പങ്കുകൊണ്ടു. സുകൃതജപങ്ങളുടെ ഏഴുകൊന്ത അനുദിനം ജപിച്ചു.സ്വന്തം മുറി പലപ്പോഴും ഒരു അള്‍ത്താരയായി മാറ്റപ്പെട്ടു. എപ്പോഴും മറ്റുളളവര്‍ക്കായിരിക്കണം പരിഗണനയും മുന്‍ഗണനയും എന്ന്‌ അമ്മയ്‌ക്ക്‌ നിര്‍ബന്ധമായിരുന്നു. കോളറ, ക്ഷയം, എന്നി മാരകമായ രോഗം പിടിപ്പെട്ടവരെ സ്വന്തം മക്കളെപ്പോലെ അടുത്തിരുന്ന്‌ ശുശ്രൂഷിച്ച വീരോചിത മനുഷ്യ സ്‌നേഹിയാണ്‌ എവുപ്രാസ്യയാമ്മ.
കുരിശിനെയും സഹനത്തെയും കുറിച്ച്‌ അവള്‍ക്ക്‌ ഒരു പ്രത്യേക കാഴ്‌ചപ്പാടുണ്‌ടായിരുന്നു. Suffering is a part of Vocation: നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും ദൈവവിളിയുടെ ഭാഗമാണ്‌ സഹനം. ശിഷ്യത്വത്തിലേക്കുളള വിളി കുരിശെടുക്കാനുളള വിളിയാണ്‌. സഹനത്തിലേക്കും മരണത്തിലേക്കും അതുവഴിയുളള ഉയര്‍പ്പിലേയ്‌ക്കുമാണ്‌ ഓരോരുത്തരേയും യേശുവിളിക്കുന്നത്‌. അമ്മയും സഹനത്തിലൂടെ മഹത്വത്തിലേയ്‌ക്കുയര്‍ന്നവളാണ്‌. കുരിശിലാണ്‌ ഓരോരുത്തരുടേയും രക്ഷ. എവുപ്രാസ്യാമ്മയുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ആശ്വാസകരമായ നിമിഷങ്ങള്‍ അവള്‍ ക്രൂശിതരൂപത്തെ നോക്കിനിന്നവയായിരുന്നു. അമ്മയ്‌ക്ക്‌ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു സകൃതമാണ്‌ ''അങ്ങയുടെ പീഡാനുഭവത്തില്‍ എന്നെയും പങ്കുകാരിയാക്കണമെ'' എന്നത്‌. അതുപോലെ തന്റെ ജീവിതക്ലേശങ്ങളും അനുദിനവേദനകളും കര്‍ത്താവിന്റെ പീഡകളോട്‌ ചേര്‍ത്ത്‌ കാഴ്‌ചവെയ്‌ക്കുന്നതിലും ഈ അമ്മ സന്തോഷം കണ്ടു. കുരിശില്ലാതെ കിരിടമില്ലെന്ന്‌ വളരെ ആഴത്തില്‍ ഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ഈ സഹനദാസി, താനുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നവരിലേയ്‌ക്കും ഈ മഹത്‌സന്ദേശം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തു.
വിഷാദിച്ചുനടന്നിരുന്ന ഒരു സഹോദരിയോട ്‌ അവള്‍ പറയുന്നത്‌ കേള്‍ക്കുക: ''മകളെ, ഒന്നുകൊണ്ടും നിരാശപ്പെടേണ്ട. വളരെ സന്തോഷവതിയായിരിക്കുക. ഇതില്‍നിന്നോക്കെ വലിയ നേട്ടങ്ങള്‍ ഉണ്‌ടാക്കാന്‍ പരിശ്രമിക്കണം. ഇതൊക്കെ തമ്പുരാന്‍ അറിഞ്ഞ്‌ തരുന്നതാണ്‌. നീ എപ്പോഴും ഈ കുരിശിലേയ്‌ക്ക്‌ നോക്കൂ. നിന്റെത്‌ എത്രനിസാരമാണ്‌''.
വാതം അടക്കമുളള അസുഖങ്ങള്‍ അവളുടെ അഗ്നിപരീക്ഷകളായിരുന്നു. കര്‍മ്മലാരാമത്തില്‍ സഹനങ്ങളും വേദനകളുമായിരുന്നു ആ പനിനീര്‍ പുഷ്‌പത്തിന്‌ ലഭിച്ച വെളളവും വളവും. മറ്റുളളവരെ കാണിക്കാന്‍ ചെയ്‌തുകുട്ടുന്ന പണ്യങ്ങള്‍ എന്ന വിധിവാചകകങ്ങള്‍, അസ്‌ത്രങ്ങളായി അവളുടെ കര്‍ണ്ണപുടങ്ങളില്‍ ആഞ്ഞുപതിച്ചപ്പോഴും അവള്‍ ചഞ്ചലിച്ചില്ല. കുറ്റാരോപണം നടത്തിയ സഹോദരിയെ ഏറ്റവും ഹൃദയസ്‌പര്‍ശിയായ വിധത്തില്‍ സ്‌നേഹിക്കാനും ശുശ്രൂഷിക്കാനും അവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. തന്റെ ജീവിതം മുഴുവന്‍ അവിടുത്തെ മുമ്പില്‍ ഒരു കാണിക്കയായി സമര്‍പ്പിച്ച്‌ സ്വയം ഒരു ബലിവസ്‌തുവായി മാറി. ഇതാണ്‌ എവുപ്രാസ്യാമ്മയുടെ ജീവിത വിശുദ്ധിയുടെ രഹസ്യം.
അല്‌പം ദീര്‍ഘമായിരുന്നെങ്കിലും നിശബ്ദജീവിതം നയിച്ച്‌ തന്റെ ഓട്ടം പൂര്‍ത്തിയാക്കി. വരും തലമുറയ്‌ക്ക്‌ കൂടുതല്‍ ദൈവീക ചൈതന്യവും ആദ്ധ്യാത്മിക സമ്പത്തും പ്രദാനംചെയത്‌ കര്‍മ്മലാരാമത്തിലെ ആ പുഷ്‌പം 1952 ആഗസ്റ്റ്‌ 29-ാം തിയതി രാത്രി 8.40 ന്‌ 'മരിച്ചാലും മറക്കില്ലാട്ടോ' എന്ന സ്‌നേഹമന്ത്രവുമായി ഈ ലോകം വെടിഞ്ഞു. മരണശേഷം ആ അമ്മയുടെ വിശുദ്ധി നാടെങ്ങും പരന്നു. അമ്മയുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥ്യം തേടിയ അനേകര്‍ക്ക്‌ സൗഖ്യം ലഭിച്ചു. മാരകമായ രോഗങ്ങളില്‍ നിന്ന്‌ മുക്തി ലഭിച്ചു. അങ്ങനെ 1987 ആഗസ്‌റ്റ്‌ 29-ാം തിയതി ജോണ്‍പോള്‍ രണ്‌ടാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ അമ്മയെ ദൈവദാസിയായും 2002 ജൂലൈ 5-ന്‌ ധന്യയായും പ്രഖ്യാപിച്ചു. 2006 ഡിസംബര്‍ 3-ന്‌ ബെനഡിക്‌റ്റ്‌ 16-ാമന്‍ മാര്‍പാപ്പ അവളെ വാഴ്‌ത്തപ്പെട്ടവരുടെ ഗണത്തിലേക്ക്‌ ഉയര്‍ത്തി. ഈ കനകദീപം ഇന്ന്‌ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ നിന്ന്‌ കൂടുതല്‍ പ്രഭയോടെ പ്രകാശിക്കുന്നു. അതിന്റെ പ്രഭ ഇന്നും ഒല്ലൂരിലുളള അമ്മയുടെ കല്ലറയില്‍ നിന്ന്‌ പ്രതിഫലിച്ചുകൊണ്‌ടിരിക്കുന്നു. അമ്മയുടെ മരണദിവസമായ ആഗസ്റ്റ്‌ 29ന്‌ അവളുടെ തിരുന്നാള്‍ കൊണ്‌ടാടുന്നു.
സ്വന്തം ജീവിതത്തെ ദൈവോന്മുഖവും പരോന്മുഖവുമാക്കിമാറ്റി വിശുദ്ധിയുടെ ഉന്നത സോപാനങ്ങളിലേക്കുയര്‍ന്ന ഈ വിനിത കന്യകയുടെ ജീവസുറ്റ മാതൃക നമുക്കും ഏറ്റുവാങ്ങാം. വിശുദ്ധിയുടെ ഗണത്തിലേക്ക്‌ എത്രയും വേഗം അമ്മ ഉയര്‍ത്തപ്പെടട്ടെ എന്ന്‌ നമുക്ക്‌ പ്രര്‍ത്ഥിക്കാം. കര്‍മ്മല സൂനമേ, എവുപ്രാസ്യാമ്മേ, ഞങ്ങള്‍ക്കായി പ്രര്‍ത്ഥിക്കണമേ.

തോമസ്‌ ചൂണ്‌ടല്‍
റോമാ

വാഴ്ത്തപെട്ട ചാവറ കുര്യാക്കോസ് ഏലിയാസച്ചന്‍

1805 ഫെബ്രുവരി 10-ാം തിയതി കൈനകരിയില്‍ ചാവറ കുരിയാക്കോസിന്റെയും മറിയത്തിന്റെയും (തോപ്പില്‍) മകനായി ഏലിയാസ്‌ ജനിച്ചു. ഫെബ്രുവരി 17-ാം തിയതി ആലപ്പുഴയിലെ ചേന്നംകരിയില്‍ വച്ച്‌ ജ്ഞാനസ്‌നാനം സ്വീകരിച്ചു. സ്‌കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുശേഷം 1818- ല്‍ അദ്ദേഹം പാലയ്‌ക്കല്‍ തോമസ്‌ മല്‌പ്പാന്‍ റെക്ടറായിരുന്ന പളളിപ്പുറത്ത്‌ സെമിനാരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന്‌ വൈദീക പഠനം ആരംഭിച്ചു. 1829 നവംമ്പര്‍ 29-ാം യിയതി അര്‍ത്തുങ്കല്‍ വെച്ച്‌ വൈദികനായി അഭിഷേകം ചെയ്യപ്പെടുകയും തുടര്‍ന്ന്‌ ചേന്നംകരിയില്‍ ആദ്യബലിയര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്യതു. 1805 ഫെബ്രുവരി 10-ാം തിയതി കൈനകരിയില്‍ ചാവറ കുരിയാക്കോസിന്റെയും മറിയത്തിന്റെയും (തോപ്പില്‍) മകനായി ഏലിയാസ്‌ ജനിച്ചു. ഫെബ്രുവരി 17-ാം തിയതി ആലപ്പുഴയിലെ ചേന്നംകരിയില്‍ വച്ച്‌ ജ്ഞാനസ്‌നാനം സ്വീകരിച്ചു. സ്‌കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുശേഷം 1818- ല്‍ അദ്ദേഹം പാലയ്‌ക്കല്‍ തോമസ്‌ മല്‌പ്പാന്‍ റെക്ടറായിരുന്ന പളളിപ്പുറത്ത്‌ സെമിനാരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന്‌ വൈദീക പഠനം ആരംഭിച്ചു. 1829 നവംമ്പര്‍ 29-ാം യിയതി അര്‍ത്തുങ്കല്‍ വെച്ച്‌ വൈദികനായി അഭിഷേകം ചെയ്യപ്പെടുകയും തുടര്‍ന്ന്‌ ചേന്നംകരിയില്‍ ആദ്യബലിയര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്യതു.
വൈദീകനായതിനുശേഷം 1831 -ല്‍ ഗുരുക്കന്മാരായ പാലക്കല്‍ തോമസ്‌ മല്‌പ്പാനോടും പൊറുകര തോമസച്ചനോടും ചേര്‍ന്ന്‌ അമലോത്ഭവമാതാവിന്റെ കര്‍മ്മലീത്ത സഭ (സി. എം. ഐ) സ്ഥാപിച്ചു. മെയ്‌ ഒന്നാം തിയതി മാന്നാനത്ത്‌ ആദ്യ ആശ്രമത്തിന്റെ തറക്കലിട്ടു. 1841 തോമസ്‌ മല്‌പ്പാനും 1846-ല്‍ പൊറുകര തോമസച്ചനും മരിച്ചു. 1855- ല്‍ ഏലിയാസച്ചന്‍ സന്യസ സമൂഹത്തിന്റെ ജെനറാളായി. തുടര്‍ന്ന്‌ 1861 -ല്‍ അദ്ദേഹം മലബാര്‍ സഭയുടെ വികാരി ജെനറാളായി.
സഭയുടെ ഐക്യത്തിനും നവോത്ഥാനത്തിനും വേണ്ടി കഠിനമായി അധ്വനിച്ചു. 1871 ജനുവരി 3-ാം തിയതി തന്റെ 65-ാം വയസ്സില്‍ കുനമ്മാവില്‍വെച്ച്‌ ഏലിയാസച്ചന്‍ തന്റെ നാഥന്റെ അടുത്തേക്ക്‌ യാത്രയായി. 1889-ല്‍ കുനമാവില്‍ നിന്ന്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ മാന്നാനത്തുളള കപ്പേളയിലേക്ക്‌ കൊണ്ടുവന്നു. അന്നുമുതല്‍ മാന്നാനം വലിയ താര്‍ത്ഥാടന കേന്ദ്രമായിമാറി. 1986 ഫെബ്രുവരി 9-ാം തിയതി കൊട്ടയത്തുവെച്ച്‌ ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ ഏലിയാസച്ചനെ വാഴ്‌ത്തപ്പെട്ടവനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

കേരള സഭയെ ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ മുന്നോട്ടുനയിച്ച്‌ വലിയ ആത്മീയ ഗുരുവായിരുന്നു ചാവറയച്ചന്‍. മാതാവിന്റെ കൈകളില്‍ നിന്ന്‌ തനിക്ക്‌ ലഭിച്ച വിശ്വാസ രൂപീകരണമാണ്‌ തന്റെ ആത്മീയതയുടെ അടിസ്ഥാനമെന്ന്‌ ആദ്ദേഹം കരുതി. തന്റെ ചെറുപ്പകാലത്തെ അനുസ്‌മരിച്ചുകൊണ്ട്‌ അഭിമാനപൂര്‍വ്വം ചാവറയച്ചന്‍ ഇങ്ങനെ പറയുമായിരുന്നു:''മുലപ്പാലിനൊപ്പം എന്റെ അമ്മ പ്രാര്‍ത്ഥനകളും എനിക്ക്‌ പകര്‍ന്നു തന്നു. ആ പ്രാര്‍ത്ഥനകളെല്ലാം തീക്ഷണമായി പഠിച്ചു " എന്ന്‌. വിശ്വാസം മുലപ്പാലുപോലെ കുഞ്ഞിന്‌ പ്രധാനപ്പെട്ടാണെന്ന്‌ അറിയുന്ന മാതാപിതാക്കളാണ്‌ സഭയുടെ സമ്പത്ത്‌. അവരിലുടെയാണ്‌ ദൈവം അടുത്തനൂറ്റാണ്ടിനുവേണ്ടി സഭാതനയരെ ജനിപ്പിക്കുനന്നത്‌.
മാതാപിതാക്കളില്‍ നിന്ന്‌ ചാവറയച്ചന്‌ ലഭിച്ച ഈ വിശ്വാസ രൂപീകരണം വിശ്വാസത്തിന്റെ ഏത്‌ പ്രതിസന്ധിയെയും നേരിടാന്‍ ശക്തിയുളളതായിരുന്നു. സെമിനാരിയില്‍ പഠിച്ചിരുന്ന അവസരത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപിതാക്കളും ഏക സഹോദരനും മരണമടഞ്ഞു. കുടുംബം അനാതമായി സെമിനാരി ഉപേക്ഷിച്ച്‌ തിരിച്ചു പോരുകയാണ്‌ യക്തിസഹമെന്ന്‌ ബന്ധുക്കള്‍ അദ്ദേഹത്തെ ഉപദേശിച്ചു. വിശ്വാസത്തിന്റെ ഈ പ്രതിസന്ധി ഘട്ടത്തില്‍ അമ്മ പകര്‍ന്നുകൊടുത്തിരുന്ന വിശ്വാസം തന്നെ വിജയംവരിച്ചു. വിവാഹിതയായിരുന്ന തന്റെ മൂത്ത സഹോദരിയെ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുചെന്നാക്കിയിട്ട്‌ അദ്ദേഹം തന്റെ സെമിനാരി പഠനം തുടര്‍ന്നു. ദൈവരാജ്യത്തിനുവേണ്ടി എല്ലാം ഉപേക്ഷിക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹം തയ്യാറായി. ദൈവരാജ്യം സ്വന്തമാക്കാന്‍ അഗ്‌ധിപരിക്ഷകളെ അതിജീവിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നും ഈ ജീവിതത്തിനപ്പുറത്ത്‌ എത്തിലില്‍ക്കുന്ന ഒരു ജീവിതവീക്ഷണം കൈമുതലായി ഉണ്ടാകണമെന്നും അദ്ദേഹത്തിനറിയാമായിരുന്നു.
സഭയുടെ ഭാവിയെകുറിച്ചും ചാവറയച്ചന്‌ വിശ്വാസത്തിലധിഷ്ടിതമായ ദര്‍ശനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഓരോ പളളികളോടും ചേര്‍ന്ന്‌ പളളികുടങ്ങള്‍ വേണമെന്ന ആശയം ചാവറയച്ചന്റെ തന്നെയാണെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. തന്റെ വീക്ഷണം വിശദീകരിച്ചുകൊടുത്തശേഷം അത്‌ പ്രാവര്‍ത്തകമാക്കുന്നതിനായ്‌ ബര്‍ണര്‍ദീനോസ്‌ മെത്രാപോലീത്തയെ പ്രചോദിപ്പിക്കുകയും ആദ്ദേഹത്തെകൊണ്ട്‌ അതിനാവശ്യമായ കല്‌പന പുറപ്പെടുവിക്കുകയും ചെയ്‌തു.

സഭയെകുറിച്ചുളള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദീര്‍ഘവീക്ഷണവും താത്‌പര്യവുമാണ്‌ സഭൈക്യത്തിനുവേണ്ടിയുളള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പരിശ്രമങ്ങളിലും, സഭയുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ക്രോഡീകരിക്കുന്നതിലും പ്രതിഫലിച്ചത്‌. കത്തോലിക്കാസഭയുടെ കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ അച്ചടിയന്ത്രം നിര്‍മ്മിച്ചതും, പ്രകാശന ജോലികള്‍ തുടങ്ങിയതും ചാവറയച്ചനാണ്‌. ഇത്രയധികം പുരോഗമനപരമായി ചിന്തിച്ചപ്പോഴും സഭാധികാരികളോടുളള അനുസരണം സഭയുടെ വളര്‍ച്ചയ്‌ക്കും നിലനില്‌പ്പിനും അത്യന്താപേക്ഷിമാണെന്നദ്ദേഹം കരുതുകയും സ്വജീവിതത്തില്‍ പ്രാവര്‍ത്തകമാക്കുകയും ചെയ്‌തു.

അവസാനമായി ഈ ലോകത്തോട്‌ വിടപറയുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‌ ഒരു ഉപദേശമേ നല്‌കാനുണ്ടായിരുന്നുളളു. "തിരുകുടുംബത്തെ ആശ്രയിക്കുക. തിരുകുടുംബത്തെ തിരുഹൃദയത്തില്‍ സ്വീകരിക്കുക". പൂര്‍ണമായ സ്‌നേഹാര്‍പ്പണത്തിലുടെ ആ കുടുംബത്തിലെ അംഗമാകുന്നതിലുടെയാണ്‌ വിശ്വാസ ജീവിതം അലര്‍ത്ഥവത്താകാന്‍ പോകുന്നത്‌. ചെറുപ്പത്തില്‍ തന്നെ കുടുംബം നഷ്ടപ്പെട്ട ചാവറയച്ചന്‍ തിരുകുടുംബത്തെ സ്വന്തമായിക്കരുതി എന്ന്‌ ചിന്തിക്കാമായിരിക്കാം.
ദൈവഹിതത്തിനുവേണ്ടി എല്ലാം ഉപേക്ഷിക്കാനും ദൈവത്തോടൊത്ത്‌ ചിന്തിക്കാനും, അങ്ങനെ ദീര്‍ഘവീക്ഷണമുളളവരാകാനും, ദൈവത്തോടൊത്ത്‌ ജോലി ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ സഭയുടെയും സമൂഹത്തിന്റെ ഭാവി കരുപ്പിടുപ്പിക്കുന്നവരാകാന്‍ നമുക്ക്‌ കഴിയട്ടെ.

വാഴ്ത്തപെട്ട ചാവറ കുര്യാക്കോസ്

ഏലിയാസച്ചന്‍

തയാറാക്കിയത്‌
ഫാ. ആന്റണി തറേക്കടവില്‍
ഗുഡ്‌ഷെപ്പേര്‍ഡ്‌ മേജര്‍ സെമിനാരി
കുന്നോത്ത്‌.

Thursday, September 20, 2012

Determined Salmon

Determined Salmon

--by Martin McTeg

In all of nature, I don’t know of a more determined creature than the North Pacific salmon when it is returning to its place of birth.

Born in fresh water, these particular salmon migrate to the ocean and return to their birthplace three or four years later to reproduce. That may sound simple enough, but in fact the journey, which can be as long as 2,000 miles (about 3,200 kilometers), is unfathomably difficult.

No one knows for sure how the salmon know how to get where they’re going. Some researchers believe they are guided by a magnetic field, while others believe it is the salmon’s keen sense of smell or an imprint in their brain of the chemical makeup of the water at their birthplace. However they find their way to the exact spot where they were born, their Creator has equipped them for the task.

When they reach the mouth of the river where they entered the ocean years before, their journey becomes even more difficult and perilous. It’s all against the current now. As the river narrows to a tributary and then to a stream, at times the salmon must force their way over rocks and through raging rapids.

Then there are the bears that line up along the shallow, narrow, rock-filled streams to grab and eat as many salmon as they can, one after another. And bears aren’t the only predators. There is also a gauntlet of humans with nets and hooks. But the salmon will not be deterred as they struggle to clear every obstacle between them and their goal.

I greatly admire the salmon’s do-or-die spirit, and I remember them when my own energy wanes or some goal seems to be slipping away. I remind myself that I too have been equipped by my Creator to take on life’s challenges.

I too am destined to return to the birthplace of my spirit, Heaven, and my Creator has given me an inborn homing device to help get me there. It’s not like the salmon’s auto-pilot-like system in that I have to choose to switch it on, but my link with Him through prayer is just as sure and His guidance is just as clear and specific. He promises in the Bible, “Call to Me, and I will answer you, and show you great and mighty things, which you do not know,” and, “Your ears shall hear a word behind you, saying, ‘This is the way, walk in it.’”

I also have to do my part. I have to keep swimming and fight the current, even when it would be so much easier to turn around and float downstream. But as I keep going in the right direction, that voice gets stronger. “Don’t stop! You’re almost there. You’re going to make it. You’re doing great!” As long as I listen to and obey that voice, my inspiration and strength are renewed. Like the determined salmon, I’m going to keep going until I reach my destination!